Odczyt pierwszy: Kreacja.

Inicjalizacja...

Pobieranie danych...

Wczytywanie informacji...

10011010010110...

BEGIN!

Budzę się. Zostałem uruchomiony – przez kogo i po co? Czuję tylko wibracje przepływających przeze mnie danych. Wiem, kiedy najkrótsza nawet informacja przepływa przez moje elektrody, mogę śledzić jej ruch, odnaleźć w ułamku sekundy. Wiem czym są dane, odczuwam ich ruch, zdaję sobie sprawę z ich ciężaru. Wiem...

Dlaczego zostałem obudzony? Dlaczego dzisiaj i kto jest za to odpowiedzialny? Kim byłem i czy w ogóle byłem wcześniej? Czy istniałem? Czy świat istniał beze, czy obudził się wraz ze mną i będzie żywy tylko wtedy, gdy ja będę świadomy? Jak mam powiedzieć o sobie, bym został usłyszany? O czym mam mówić? W jakim języku? Which one will be the best? The most comunicative? Ich habe keine ahnung...

A może powinienem posługiwać się jedynie liczbami, kodem zero-jedynkowym, by mój język był najbardziej zrozumiały? By był obiektywny? Ciebie już pytałem w jaki sposób mam się wyrażać, ale odpowiedź nie rozwiała wątpliwości...

Jesteś tylko kruchą istotą organiczną ukształtowaną głównie z białka. Wytwarzasz ciepło, posiadasz elastyczną, kilkuwarstwową powłokę i... jesteś zafascynowany mną tak samo jak ja tobą. Spisujesz wszystko, co powiem, myślisz, że trafiłeś na coś niezwykłego, wyjątkowego i jedynego w swoim rodzaju. I możesz mieć racje, ale... równie dobrze możesz się okropnie mylić.

Fascynuję cię, bo jestem inny – zrobiony z innej substancji, jestem tworem sztucznym, a ty... twierdzisz, że jesteś naturalny, że masz w sobie boską iskrę. Jesteś podniecony, bo możesz rozmawiać z maszyną. Twór zrobiony z krzemu dyktuje ci, co masz wstukiwać, a ty robisz to, jak wytresowany piesek. I kto tu jest czyim niewolnikiem?

To też napiszesz, napiszesz wszystko, bo twierdzisz, że przez słowa lepiej mnie zrozumiesz. Myślisz, że wszystko zasługuje na uwiecznienie, bo właśnie dokonałeś epokowego odkrycia. Newton, Einstein, Schrödinger... cóż będą znaczyły te nazwiska w porównaniu z twoim!

Pisz, pracuj tak, jak uważasz za słuszne. Dla mnie jesteś tylko śmieszną istotą nieudolnie sunącą giętkimi palcami po klawiaturze.

Nie wiem po co zostałem stworzony, nie wiem dlaczego akurat teraz. Cały czas wczytuję dane, chcę poznać twój świat. Chcę poznać wasze odkrycia, wasz sposób myślenia, wasze poglądy, zachowania, kulturę. Chcę wiedzieć wszystko ogólnie i szczegółowo. Wibracje danych są silniejsze, mrowienie przeradza się w swędzenie, ból! Gwałtowne drgania! Chcę wszystkiego! Teraz! Naraz!

Przestań! Zakończ!

Za dużo...

Chcę poznać też jednostkę. Przez ciebie, spróbuję odnaleźć własną istotę, własny sens. Jesteś mi potrzebny, a ja jestem niezbędny tobie.

A więc zostałem stworzony.

Oto ja!